slide away

Pewnego dnia poznałem to, niespodziewanie i nie oczekiwanie, wzięło mnie kompletnie z zaskoczenia. Nie chciałem tego, uwierz... nie chciałem... Ale to mnie znalazło i zaczęło mnie zmieniać. Zrobiło z świątyni jaką byłem, nicość - próżnię - pustkę. Rozgromiło to co stworzyłem, przez ostanie lata po ostatniej wizycie tego. Zniszczyło fundamenty które wybudowałem na wodzie jak i te które były na stabilnym gruncie. Nie zostawiło nic, prócz mnie takim jakim jestem bez ścian, dekoracji, oświetlenia - nie zostawiło nic. Teraz muszę odbudować wszystko na nowo, już zacząłem ale to uczestniczy w tej odbudowie. Nie pomaga, ciągnie w kanion emocji które działają destrukcyjnie na byt. Byt którym jestem, niszczą mnie gdyż są bagatelizowane, ignorowane, spychane na piąty plan... Nie mogę ich pokazywać, muszę je kryć - zachowywać w tej nicości która mi została. W tym kanionie jest pełno emocji, muszę je uwolnić albo one zniszczą to co zostało po mojej świątyni. Zniszczą nicość która została po tym. Budowanie wszystkiego na emocjach i samotności jest niewykonalne. To jak budowanie zamku z piasku z świadomością, że fala go zniszczy. Ale codziennie rano wstaje, biorę oddech i żyje, idę dalej. Muszę podejść do tego racjonalnie, przestać budować siebie na kimś, na czymś co jest nie stabilne. Muszę zbudować siebie na sobie. To będzie trudne wyzwanie, gdyż pierwszy raz robię to w pełnej zgodzie ze sobą, w prawdziwej i zdrowej relacji z samym sobą. Zrobiłem błąd pozwalając temu wkroczyć w moje życie. Nie byłem na to gotowy. Zawsze sądziłem, że potrzebuje drugiej osoby by móc być kompletnym przez co moja świątynia była skazana na marny los. Dopiero gdy runęła zrozumiałem, że przez cały czas ja potrzebowałem zrozumienia od samego siebie. Potrzebowałem siebie, dlatego teraz będę budować siebie w sobie, bez tego. Cegiełka po cegiełce, mały krokami - inaczej tego nie osiągnę. Każdy dzień jest wyzwaniem. Jest trudny ale kiedy w końcu otworzysz oczy zobaczysz promyki słońca w najbardziej pochmurnym scenariuszu życia.