Hear me

Próbowałem mówić do zawiasów 

Z nadzieja na odpowiedź

Do cegieł ułożonych linią dyktatury 

Starałem się porozumieć z naczelnymi 

Próbowałem wszystkiego 

W końcu usłyszał mnie ból

Pokazał mi świat którego nie chciałem znać

rzeczy które nie istniały 

Przestałem do niego mówić 

ale on wciąż istniał 

tworzył, kreował

zwróciłem się do naczelnych 

z nadzieja na zrozumienie 

dałem z siebie wszystko 

nawet więcej 

nie dostałem tego czego chciałem 

nikt nie zrozumiał prócz bólu 

Mówiłem do mojej wyobraźni 

Która pod namowa bólu stworzyła 

inny świat którego poeci nie widzieli 

ta rozmowa była niczym opium dla mej duszy

Milion wersji

Milion światów 

Czuje się bezużyteczny kiedy to tworze 

Staram się zdobyć uwagę 

Tylko by mnie wysłuchano 

Ale nikt tego nie robi tak jak on

On sprawia, że czuje ucisk w ciele 

że fizjologia zanika 

Mówię naczelnym że czuje pustkę 

Oni milczą 

Słyszę ciszę, bladą ciszę 

Ciszę która przywołuje ból

Mam wrażenie, że dobrze mu u mnie 

Że czuje się bezpiecznie we mnie 

Daje mu dom, schronienie i atencję 

wszystko co potrzebuje dawać drugiej osobie 

niestety 

zdaje sobie sprawę z tego co on ze mną robi 

czym się staje 

jakie kreacje tworze 

nie podoba mu się to 

odchodzi 

pakuje się w napięciu

zostawiając pustkę 

nie czuje już nic

czuje że lewituje w nicości 

Czuje że powoli się rozkładam 

chcę po prostu być wysłuchanym

by móc znów poczuć się jak istota naczelna 

proszę 

wysłuchaj mnie...